29.12

krótko: postanowienia już gotowe

i tym razem nikt ich nie zniszczy

będziesz czekał na mnie na dworcu

jak dawniej

wigilia

od pięciu dni boli mnie głowa

i nie czuję smaku jedzenia

pierwszy raz w życiu jestem chora właśnie dziś, w wigilię

na pocieszenie; wczoraj był u mnie mój ukochany mikołaj

który przyniósł mi cudne prezenty, na które tak bardzo nie zasługuję

i wreszcie mam biały telefon; już wiem, że się zaprzyjaźnimy

pewnie minie sporo czasu, aż nadam mu imię

ale z drugiej strony laptop czekał na swoje jedyne 7 miesięcy

wiem, że to dziecinne, ale zakładam że gdy ci zależy to dbasz bardziej

a ja, mimo skończonych 20 lat odkryłam niedawno amerykę (ironia)

i doszłam do wniosku, że takie proste, dziecięce mądrości sprawdzają się w życiu najbardziej

lubię swoją lekko nietypową infantylność

bo pomaga mi patrzeć na świat z większym optymizmem

uczy pokory i oddania

pewnie dlatego mam tylu świetnych znajomych

i poznawanie nowych sprawia mi wielką przyjemność

są też inne, drobne korzyści; przykładowo- to działa też na wykładowców :)

i przede wszystkim Mój Mężczyzna lubi mnie taką najbardziej na świecie.

dzisiaj 24 dzień miesiąca

dawniej powód do radości; teraz powód do przemyśleń

mam nadzieję, że w najbliższym roku wszystko się zmieni

chociaż w zasadzie powinnam użyć słowa 'naprawi'

czekam na to z utęsknieniem

i każdego dnia będę lepszym człowiekiem.

dzisiaj wigilia, za mną nieprzespana noc

mam nadzieję, że jak wrócimy wieczorem do domu

to zdążę pogadać z moim kotem

jest przecież tyle spraw, o których chcielibyśmy porozmawiać

unter the water

Od przeszło 3 miesięcy spadam głową w dół

nikt się nie spodziewał, że jest tu tak głęboko

bo jestem pod wodą

pod wodą nie słychać krzyku

//

unhappy

wróciłam do domu na święta

jestem dziś bardzo nieszczęśliwa...

zostańkiedyśnanoc

zostań kiedyś na noc

bądź powodem niewyspania

scałuję z ciebie smutek

-

już długo nie pożyję bez dawki koncertowej euforii...

destroy everything you touch

sprawiam, że ludzie zwierzają się z najważniejszych rzeczy po raz pierwszy w życiu

stają się mali i bezbronni, nieświadomie zacierają granicę doświadczeń, wieku i życiowych mądrości między nami

 a ja słucham ich spowiedzi z delikatnym uśmiechem

i rozgrzeszam dobrym słowem i radą

jakim cudem potrafię być dobrym przyjacielem, skoro jestem złym człowiekiem?

droga D. odpiszę, gdy będę gotowa. Ale domyślasz się jak jest, pewnie czujesz co się ze mną dzieje.

 ( PS: minęły 3 miesiące od dnia, w którym wszystko się zniszczyło

i wcale nie boli mniej

pozbyłam się jedynie kilku osób z mojego życia

ale nie da się pozbyć wspomnień )

zima

dziwne sny

i zaczynam tęsknić za życiem

którego niestety nie miałam

ale cieszę się, że przeżyłam namiastkę radości i spontanicznego szaleństwa

i tym karmię się teraz

poszłabym daleko gdzieś

w poznaniu śnieg i słońce

ludzie chowają się w betonowych schronach

a ja wolałabym otwartą przestrzeń

moje ciało zamienia się w kamień

twardnieje

i zapomina nauczonych ruchów

znów stres przed powrotem na matę 

nie wspominając o zakazie ćwiczenia

oh, mon dieu, czemu ja?

update

życie tutaj chwilowo zamarło

bo za dużo dzieje się w mojej małej rzeczywistości

żeby bywać ostatnio tutaj

ale dziś jestem

i zjadłam pierwszą mandarynkę 

jest grudzień

nie podsumowałam jeszcze mojej jesiennej depresji

a to dlatego, że w tym roku wyjątkowo potrwa dłużej

i czekam już niecierpliwie na nowy rok

potrzebna tabula rasa

bo nie znam drugiej osoby, która zniszczyła życie sobie i innym osobom w tak krótkim czasie

i znów myśl o lekarzach 

i znów unikanie o nich myśli

(Remek dziś powiedział, że jeśli mamy oboje nowotwór

to nauczy mnie grać w pokera

-przecież będzie na wszystko czas)

naprawdę będę dla Ciebie lepsza

obiecuję

tak ładnie obiecuję

mamy już choinkę, którą przywiozła moja roommate

brakuje kolorowych lampek

słucham sobie last christmas

bo święta mimo wszystko są fajne

szkoda, że najlepszy kompan przy wigilijnym stole

będzie wtedy w wojsku

za rok nadrobimy, tato

ps: ostatnio z kołem naukowym wybraliśmy się na budowę Wydziału Technologii Chemicznej

i stoimy sobie na dachu, nad nami stado wron

ktoś żartobliwie powiedział że już wiemy po co nosi się kask na budowie

taki ze mnie inżynier będzie, hihi!

bezsenność.

szukam miejsca w którym poczuję się dobrze

pomimo zmęczenia

nie mogę spać.

/ tak, tak, wiem czyja to wina /

WHITE LIES

JA CHCĘ NA WHITE LIES

ojenyjaksmutno

kiedy się obudzę

(nie mam ze sobą nic więcej poza kolejną dawką marudzenia)

mama mówi że jest ze mnie dumna i jest jej mnie żal

bo ostatnio mimo naprawdę wielkich starań 

i masy zaangażowania

doświadczam wyłącznie bolesnych porażek

-

za 18 godzin koncert White Lies 

jakieś 15 minut pieszo stąd

a mnie tam nie będzie

nie mam na to słów

muzyka od zawsze ładuje mnie do dalszego działania

do ustępstw, poświęceń i wytrwałości

a to ważny zespół w moim życiu

kiedyś bardziej, teraz mniej

ale serce jest wierne

czuję jak wszystko się kończy

potrzebuję cię bardziej niż kiedykolwiek

-

mam dziwny stosunek do tej piosenki, kojarzy mi się z dzieciństwem

praktycznie żadnych wspomnień, jedynie niewyraźne obrazy

i uczucie niepokoju, ale czy uzasadnione?

moja pamięć sięga do bardzo wczesnych lat życia

i czasami nie wiem, czy moje myśli to prawdziwe wspomnienia 

ale dziś przypomniało mi się, że pierwszą kostkę rubika dostałam 

kilkanaście lat temu, gdy jako dziecko codziennie odwiedzałam ważną dla mnie osobę w szpitalu

z kostką kojarzę kasztany; to musiała być jesień

i ta osoba powiedziała, że jak uda mi się kostkę ułożyć prawidłowo

to dzięki temu wyzdrowieje ...

mgrinzmgrinz

ZACHCIAŁO SIĘ BYĆ INŻYNIEREM

wygrzej/wycałuj/napraw mnie

 

przytul/wygrzej/wycałuj/pociesz/rozśmiesz/napraw

mnie

jedna z piosenek z naszej nowej samochodowej składanki

(czy aż tak bardzo widać że odstaję od społeczeństwa; to pytanie do ludzi którzy dla pewności robią mi muzyczne i filmowe hipster-quizy)

///

dobra wieść dla wszystkich, którzy pytają o fotografię

zaczynam uznawać zdjęcia jako część mojej terapii

może z czasem zacznę znów publikować?

zdaje się, że coś pękło we mnie wczoraj

a minął już ponad rok

i nadal pustka

///

brakuje już tylko 3 kg

ciebie i tylko ciebie

(need you)

jak żyć

chciałabym zapytać

jak żyć?

ale nie znam nikogo

kto potrafiłby udzielić mi odpowiedzi na to pytanie

musimy sobie z tym poradzić

po omacku

powolutku

z nutką niepewności

szukać w sobie inspiracji

odrobiny człowieczeństwa

obudź mnie gdy będzie po wszystkim

-

poznań, mam ochotę na spacer, chcę biegać, chcę gotować

nie chcę uczyć się techniki cieplnej czy mechaniki i wytrzymałości materiałów

trzy razy obcięte włosy w ciągu jednego miesiąca

i jutro chyba znów to zrobię.

powroty

jutro pierwszy trening aikido od miesięcy

w miejscu, gdzie również pierwszy raz założyłam kimono

chyba minął już ten moment zwątpienia

kiedy przeglądałam strony różnych sekcji aikido w poznaniu

(mimo, że należę do najlepszej z nich)

jestem takim słabiakiem, że aż wstyd

pewna rozmowa z piątym danem bardzo dała mi do myślenia

i może przez chwilę wymagałam od siebie za dużo

teraz mogę już na spokojnie wrócić do podstaw

i zrozumieć, że nie dąży się do konkretnego celu

/bo tak jak to było w moim przypadku- można się bardzo rozczarować po jego osiągnięciu/

ale przyjąć że aikido to droga

którą powinno się przemierzać w swoim tempie, z przyjemnością

to nie miejsce na wyścigi

bo na końcu nie ma mety

z miłych wiadomości

  weekendowy czas spędziłam na stażu z Michelem Erbem

i mam już oficjalnie pierwszego uke do mojego egzaminu na czarny pas

wybór najlepszy z możliwych, a moja prośba przyjęta z olbrzymim entuzjazmem

 cieszę się niezmiernie!

-

jutro miał być lekarz i badania

bo coś w środku jest nie tak

ale nie chcę o tym pisać

i do lekarza też nie pójdę

bo po prostu się boję.

-

dziękuję Ci za te dwa ostatnie dni, za namiastkę normalności, poczucie bezpieczeństwa i opiekę, gdy było ze mną źle. Jesteś lekarstwem na całe zło.

jutro 24.

jutro 24 dzień miesiąca.

od dwóch tygodni bolą mnie plecy

uderzyłam się chyba w coś czułego

ale ponoć da się żyć z jedną nerką

tylko po mojej śmierci komuś będzie smutno

że do donacji nic się nie nada

o czym ja w ogóle piszę?

przebiegłam wczoraj niemal 7 km

jestem z siebie dumna

schudłam kilka kilogramów

a to dopiero początek

przeszłość.

wczoraj

ukradliśmy samochód 

i zwiedziliśmy okolicę 

a dokładniej wszystkie okoliczne dworce kolejowe

na których nie było żywej duszy

paliliśmy papierosy (z tym akurat koniec) i rozmawialiśmy o życiu

przejeżdżaliśmy też przez miejscowość w której spędziłam drugą część swojego dzieciństwa

podjechaliśmy pod same okna mojego byłego mieszkania

i widziałam że w kuchni ściany są pomalowane na bordowo

a bluszcz, który okalał okno mojego pokoju i tworzył złowieszcze cienie podczas nocnych ulew zniknął

nie byłam w stanie przypomnieć sobie kiedy byłam tam po raz ostatni

wygląda na to, że słaba ze mnie aktorka

(a przecież chciałam wiązać z aktorstwem przyszłość!)

bo wszyscy widzą że nie uśmiecham się tak często

a gdy się już uśmiecham

to śmieją się usta, nie oczy

wczoraj był koncert foals

ale mnie na nim nie było

nie pozostaje nic innego jak pielęgnować wspomnienia z 2011 roku

sama jestem sobie winna

ps: dom lekarstwem na całe zło

mruczący kot

jedzenie czekolady w wannie

artysta którego totalnie uwielbiam 

foals.

powinniśmy już dawno być w drodze do stolicy

myśląc o wieczornym koncercie foals

naszym drugim

nic już nie wiem oprócz tego

że tak bardzo mi smutno.

20.

przeżyłam moje urodziny.

jeszcze nie wiem jak, ale udało się

i dziękuję wszystkim którzy przyszli na piwko

i dodam z uśmiechem

że nie spodziewałam się tylu osób

jesteście super!

(i dziękuję za prezenty)

wdech. wydech. żyję.

-

dzisiaj poznań i spacery z tatą

gdybyśmy mieli więcej czasu obralibyśmy kierunek na cytadelę

żeby przebiec kilka kilometrów

ale w domu czeka i tęskni koto przyjaciel

-

piszę to wszystko żeby uciec od najważniejszej sprawy

o której pisać nie potrafię

jest źle

15.10

6 godzin do moich urodzin.

urodziny trzy dni przed urodzinami

Adu, dziękuję.

dziś nie muszę pisać nic więcej

wystarczy

że trzymasz mnie za nogę

blue is the warmest color

wiem, co powinnam zrobić

-

jutro idziemy na piękny (mam nadzieję) film do kina

potem pewnie poszwendamy się po nocnym poznaniu

moje weekendy zaczynają się w czwartki

jeszcze więcej czasu na myślenie, cholera

5 dni.



ps: nowy sposób na marnowanie czasu- oglądam wszystkie odcinki New Girl
i byłam dziś pobiegać, a to już sukces (pomimo dwóch ataków paniki)

chaos.

kompletny chaos.

już nie wiem co gorsze.

20.

postanowiłam uciec w swoje dwudzieste urodziny.

6 dni.

7 dni.

niedawno znalazłam swój testament

który napisałam kilka lat temu

będąc na tygodniowych warsztatch muzycznych

gdy moim największym marzeniem było zostać sławną basistką

złudne to było, wiem

bo nikt nie zna sławnych basistek, tylko ja

ale to tylko dygresja

to nie był typowy testament

siedzieliśmy na trawie, chowając się w cieniu drzew przed gorącymi promieniami słońca

wypełniając wzajemnie przestrzeń muzyką

i do tego każdy miał swoją czystą kartkę i kopertę

w której zapełnione literami kartki miały przeczekać lata 

zadanie- napisać testament

testament swojego życia

co najbardziej uderzyło mnie podczas czytania swoich myśli i postanowień, podsumowań i planów

to fakt, że nie jestem lepszym człowiekiem

a na pewno nie takim jakim planowałam wtedy być

i nie wiem czy to dobrze, nie zastanawiam się nad tym

część priorytetów zmieniła się z czasem

ale zadaję sobie teraz pytanie 'co by było gdyby?

i wiem że nigdy nie poznam odpowiedzi.

przemijanie

bo jesień i urodziny za tydzień

bo moje ostatnie naście dobiega końca

a ostatni miesiąc był najgorszym w moim życiu

ps: ciekawe, czy jestem jedyną osobą, która zachowała kopertę

i czy tylko ja okazałam się złym człowiekiem

boję się przyznać

ale podejrzewam że jest to powiązane z konfliktem 

pomiędzy dorosłym życiem

a wczesną młodością

boję się, że właśnie znalazłam dowód

 na to że nie jestem już mentalnym dzieckiem

(nigdy nie słyszałam, żeby ktokolwiek zaobserwował ten moment)

7 dni.

poniedziałek.

pękła mi dziś żyła

i patrzę na rozlaną krew pod moją skórą

a w mojej głowie panuje pustka

przyszła kolej na kolejny etap

chaos zastąpi cisza

ciszy boję się jeszcze bardziej

nie jestem w stanie w nieskończoność uciekać

tu już nie chodzi o to że ktoś mnie dogoni

tylko o to

że prędzej czy później trafię na sprytną istotę

która zamiast mnie gonić

będzie czekać na końcu drogi

aż wpadnę w przygotowaną wcześniej pułapkę

właśnie tak się czuję

tak, wpadłam do wielkiej dziury nienawiści

której ściany są zbyt ostre by się po nich wspiąć

siedzę sobie na dole, zaciskam dzielnie piąstki
nie wołam o pomoc



wiem, że przyjdziesz.

fatum

wydarzyło się wiele złych rzeczy

nie potrafię o nich pisać

bardzo się boję

weltschmerz.

weltschmerz

usycham

marznę

płonę

gniję

tak bardzo źle nie było nigdy

'(...) Ta chwila jak dla mnie była idealna, szczerze się kochamy

i gdy jesteśmy zupełnie sami, wszystko inne traci znaczenie. Czułem wtedy, że nic już nas nie zniszczy. Kocham Ciebie całą.'

-

nowy album placebo

idealny na długie, smutne noce

bez tytułu

włosy wypadające garściami

(i to nie jesień)

18.09

choroba przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie

-

13 godzin

i pustka w głowie

-

ps: wszystkiego najlepszego, senpai

poniedziałek 16 września

w moim obecnym stanie ciała i ducha

nie powinnam nic tu pisać

ale muszę.

-

chciałabym zadzwonić do rodziców

i powiedzieć im wszystko

powiedzieć że nie bez powodu moje płuca przestały działać prawidłowo

że tak naprawdę to nie egzaminy doprowadzają mnie do łez

nawet nie wiem do kogo powinnam zadzwonić w pierwszej kolejności

ale najważniejsze że głos z słuchawki należałby do osoby która mnie rozumie 

i bezgranicznie kocha 

dlatego cieszę się że istnieje takie słowo jak rodzice

i nie muszę wybierać kto pierwszy i kogo bardziej

za miesiąc moje dwudzieste urodziny

a ja wciąż jestem małą dziewczynką

i potrafię wgramolić się tacie na kolana

ja i całe metr siedemdziesiąt pięć mnie

-

nie umiem bez Ciebie

nie chcę

porażka

życiowa porażka

(nie potrafię się z tym pogodzić)

niebo płacze ze mną 

piątek 13/09

nigdy nie wierzyłam w piątki trzynastego

zwłaszcza że jeden z nich zapamiętam do końca życia

bo wydarzyło się coś najbardziej cudownego i pozytywnego na świecie

i teraz, po trzech latach od tamtego dnia

też w piątek trzynastego

zniszczyłam sobie życie

- 

wybacz mi, proszę

tydzień

koniec wakacji przyszedł zdecydowanie za szybko

ale przynajmniej czuję się spełniona

robiłam wiele ciekawych rzeczy, odwiedziłam kilka miejsc

ale przede wszystkim udało mi się wprowadzić kilka pozytywnych zmian w moim życiu

które mam nadzieję z czasem będą nabierały na sile 

i staną się widoczne

niemniej nadal mam problem z kunktatorstwem

uciekają mi tygodnie z życiorysu zamiast pojedynczych godzin

i obiecuję sobie że od października koniec z moim ulubionym zajęciem

  nazywanym wdzięcznie prokrastynacją; która notabene jest zaburzeniem psychicznym

i jakoś specjalnie mnie to nie dziwi

zbliżają się egzaminy

dlatego tak pusto tutaj

ale to się zmieni niebawem

póki co zostawiam tutaj kilka piosenek

które kojarzą mi się z ostatnimi tygodniami

i są to same miłe wspomnienia

ps: moja lustrzanka ostatnio umarła

ale moja miłość i przywiązanie do niej najprawdopodobniej ją wskrzesiły

i jej serce znów bije w rytm naciskanego spustu migawki

w ciągu ostatnich dwóch dni otrzymałam mnóstwo komplementów

od zupełnie obcych mi ludzi

którzy obserwowali mnie podczas treningów aikido na stażu w Chojnicach

i to było takie niesamowicie miłe

chyba wreszcie czuję, że jestem na dobrej drodze

ostatni rok odgrywał kluczową rolę w moim dalszym rozwoju

 wreszcie odrobiłam pracę domową i wyciągnęłam prawidłowe wnioski

to doskonała motywacja

'może ty już jesteś mistrzynią, tylko jeszcze o tym nie wiesz'

Jerzy Sapiela

i dwa instagramowe zdjęcia z praktyk które powoli kończę
można mnie znaleźć pod nazwą agatatena

24

ważny dzień dziś

litery nieposłusznie uciekają przed 

moją wizją wypełnienia nimi pustych przestrzeni

myśli kłębią się w mojej głowie niczym cummulus congestus

 niepokojące i piękne historie 

a w nich my

i wszystkie te wizje

staną się kiedyś częścią naszej rzeczywistości, wiem o tym

będziemy mieszkali w norwegii, cudownie

7 dni

siedzę nad walizką

z której wystaje sterta rzeczy

a przecież nie jestem nawet w połowie spakowania

i już myślę o czym zapomnę (mimo napisania trzech list 'rzeczy do zabrania')

ale (!)

już jutro tylko ja i moje ukochane morze

uspokoi cały ten chaos we mnie na chwilę

usiądziemy sobie gdzieś z daleka od ludzi

otworzymy butelkę wina

znów zbiegną się wszystkie dzikie zwierzęta

zamiast się bać będę robiła im zdjęcia

mam tylko nadzieję, że w tym roku

nie będziemy tak bardzo łamać prawa dla sztuki w parku narodowym

bo ledwo stać mnie na papierosy

a co dopiero srogie mandaty

potrzebuję tego katharsis jak nigdy do tej pory

w ciągu tego roku zniszczyłam kilka ważnych rzeczy 

i napsułam równie wiele

na uczelni w związku we własnej głowie

chcę to teraz poukładać

i wiem, że z pomocą Rycerza jest to możliwe

nie jesteśmy oryginalni

jedziemy nad zwykłe, polskie morze

ale nie będziemy wraz z panem kowalskim smażyć się na plaży

znaczy się Michał może próbować, ale ja i mój filtr SPF50 podziękujemy

zamiast tego

długie rowerowe wycieczki, długie piesze spacery

i może nawet pójdę pobiegać (pod warunkiem że mojej pięcie nie przeszkadza spory ubytek skóry który sobie dziś sprezentowałam nieumiejętnie korzystając ze sklepowego wózka)
klymek odwieczny słabiak i kaleka
planuje podbić  świat

będzie super!

summertime

za miesiąc minie rok odkąd się wyprowadziłam

zmieniłam otoczenie, szkołę, adres, klub sportowy i podejście do życia

myślałam, że schudnę

ale (niestety) nic takiego się nie wydarzyło!

poznałam wielu wyjątkowych ludzi

i miałam ogromne szczęście, że większość z nich studiuje ze mną i żadne straty ciśnienia nie są nam straszne

odległość z dziesiątek kilometrów zminimalizowałam do 15-20 minut tramwajem

żałuję, że zmarnowałam mnóstwo wolnego czasu

i obiecuję sobie poprawę.

muszę poważnie zastanowić się dlaczego siła grawitacji w pobliżu mojego łóżka rośnie

i czemu mój mózg jest najbardziej produktywny w nocy

czemu łatwiej jest nie robić obiadu niż obiad zrobić

i inne tego typu przyziemne, studenckie problemy

najbardziej cieszy w poznaniu

odległość na piątkowską

ogród i taras

najlepszy klub aikido na świecie

codzienne bieganie 150 mterów na przystanek tramwajowy

imprezy z cyklu 'ostatni gwizdek' które organizujemy cały rok

herbata i rozmowy wieczorem

cała 7 moich współlokatorów

pociągi które widać zimą i słychać latem

noce spędzone poza domem

balkon na piątkowskiej, śnił mi się dziś

mcflurry w odległości dwóch przystanków w obie strony

 (chociaż to chyba bardziej cieszy Manię)

i uwielbiam obserwować ludzi w tramwaju, patrzeć im w oczy i czekać na reakcję

i kamienice na Jeżycach

co smuci w poznaniu

brak Koto

ataki paniki

brak super lumpeksów

zła gospodarka czasem

mało zwierząt

a Lucyfer sąsiadów od dawna nie przychodzi, tylko wypina na nas swój złamany ogon (ekhem)

mało przestrzeni

brak inspiracji

rozładowany ipod w tramwaju

i nie lubię tego uczucia, idąc tłumem

że jestem taka sama jak inni, bezbarwna 

i staram się przełamywać uśmiechem wszystkie przygnębiające myśli

zawsze

piszę o tym, bo trafiłam dziś na zdjęcia z pierwszych dni mojego pobytu w Poznaniu

 próby oswojenia przestrzeni

ogród sąsiadów i nasze dzikie winogrono plus równie dzikie drzewa z lasu

poranne zorze

ciasto marchewkowe

ps: pakujemy się dziś i robimy zakupy

wraz z M. przygotowaliśmy się na naszą jedyną ale za to najlepszą wyprawę wakacyjną

obiecaliśmy sobie żadnego spania do 12

zdrowe odżywianie

i dużo, dużo ruchu

i ja obiecałam że będę chodziła codziennie rano po świeże bułki

(ale planuję tę obietnicę nieco naciągnąć)

ps2: moja koszulka rowerowa jest przesuper

szósty sierpnia

przez przypadek od dwóch dni podawałam kotu leki na depresję.

robię się niegrzeczna

przyłapałam się na tym że tęsknię za poznaniem i białą rezydencją

dawno nie jechałam tramwajem numer pięć

papierosy o północy na piątkowskiej

i stłumiony hałas N21

ale teraźniejszość też jest fajna

kompletujemy nasze wyposażenie sportowe na najbliższy wyjazd

nie mogę się doczekać już jak opanujemy wszystkie zaplanowane trasy

mój chłopak wygląda przesuper w koszulce rowerowej

mam nadzieję że jak już przyjdzie moja

to będę wyglądała równie dobrze.

wzajemnie wkręciliśmy się w sport

to świetna motywacja

porównujemy się na endomondo i planujemy co zrobić by się wzajemnie prześcignąć

i mam całe obszczypane udo

bo Michał chciał koniecznie złapać za moje biegowe tregginsy

co ze względu na materiał graniczy niemal z cudem

boję się wrócić do poznania
nie jestem gotowa by sprostać zadaniom, które postawiłam sama przed sobą

towarzyszy mi zawsze w słuchawkach

XII LSA

dwunasta letnia szkoła aikido dobiegła końca

co roku nachodzą mnie refleksje w których przeplata się moje prywatne życie z aikido

i myślę jak wiele się zmieniło odkąd trenuję tę sztukę walki

jak wiele zmieniły osoby, które poznałam na macie

ludzie których kilka lat temu nieśmiało podziwiałam

dziś są moimi przyjaciółmi

na dobre i na złe

czas i przestrzeń są niczym w odniesieniu do tak silnej więzi jaka jest między nami

potrafimy czekać lata

przejechać setki kilometrów

by spędzić ze sobą kilka godzin

żegnając się myślimy już o następnym spotkaniu

i wiemy że ono nastąpi

szczególnie dla mnie jest to niepojęte i piękne; gdy zaczynałam trenować aikido byłam bardzo bardzo nieletnim 'smarkiem' jak sama lubię to określać

byłam absolutnie zafascynowana

i dwa razy w tygodniu wiązałam biały pas

by po ciężkim treningu rozwiązać go z zadowoleniem

potem wiele się popsuło, przyszły momenty zwątpienia

dzień w którym zerwałam ścięgno

dzień w którym złożyłam hakamę i schowałam głęboko do szafy

dzień w którym poznałam termin ostatniego egzaminu

dzień w którym wyszłam z treningu ze łzami w oczach

rodzice

przerwa

która trwała nie tygodnie, a miesiące

gdybym była wtedy sama- dziś moje życie nie miałoby nic wspólnego z aikido

często mam wrażenie, że muszę jeszcze wiele udowodnić

są pewne powody, zachowania, usłyszane słowa, świadomość jak było i jak jest

chociaż wiem, że nigdy nie zmienię przeszłości

ale to przeszłość sprawia, że obecnie mam trudniej niż pozostali

mimo to wierzę, że przyszłość należy do mnie

to etap przejściowy, decydujący

ulgę przyności świadomość, że wybrałam swoją ścieżkę

 lata poszukiwań były okrutne; teraz wiem że po części blokowało mnie właśnie to psychiczne poszukiwanie i brak poczucia przynależności 

teraz mam własny bagaż doświadczeń, dość specyficzny; co mogę śmiało stwierdzić

lecz jeśli będę korzystać z niego w prawidłowy sposób

to za kilka lat zaśmieję się serdecznie z problemów które mam dzisiaj

póki co

wciąż mam lat 19

1 kyu

dwa obozy w jeden miesiąc

chyba pierwszy raz w życiu jestem z siebie zadowolona

nie z treningów, bo przecież niezmiernie jestem słabiakiem i sierotką

ale tam w środku, tam się poukładało

i ze spokojem wiążę hakamę

gotowa odpowiedzieć na pytanie

gotowa pytanie zadać

i mój senpai zdał egzamin na shodan

poprzeczka została postawiona wysoko

tego oczekiwałam

i z tego bardzo się cieszę

i jestem dumna

miało być krótko, ale nocne przemyślenia wzięły górę!

niech to więc będzie metaforyczny wstęp do fotorelacji którą utworzę w niedalekiej przyszłości

5:39

mam nadzieję że uda mi się usnąć dziś przed wschodem słońca

dla odmiany

tworzę sobie powoli nową rzeczywistość

w której segreguję do odpowiednich szufladek odpowiednie zdarzenia, miejsca i ludzi

wydawać by się mogło że mam nad tym pełną kontrolę

do czasu gdy ktoś nie ukradnie jednej z tych szuflad

od zawsze przejmuję się sprawami moich bliskich, sprawami które bezpośrednio mnie nawet nie dotyczą

i może przez to tracę wewnętrzną równowagę w priorytetach tych spraw

smutno, gdy daję z siebie wszystko i jestem przekonana że druga strona to dostrzega i podziela

a potem przypadkowo przeczytana rozmowa, kilka cytatów i niewyraźna mina

jestem mistrzynią dyplomacji

co nie znaczy, że mam ochotę na konfrontację

//

póki co jeżdżę codziennie na rolkach

wczoraj przejechałam swój pierwszy półmaraton i pobiłam rekordy na 5 i 10 km

chorobliwie się ważę, jakby licząc na to, że waga pewnego dnia zrobi dla mnie wyjątek i pokaże tyle, ile chcę zobaczyć

i jutro z kotem do weterynarza

// 

wróciłam z Rogowa

było wspaniale, ale czy mogło być inaczej?

do tego wrócę w osobnym wpisie

zwłaszcza że dużo aikido w tym miesiącu

i za 10 dni zaczynam Szkołę Letnią Aikido

czyli jedyny taki tydzień na który czekam z niecierpliwością cały rok

//

a dziś domowa pizza z M. i mecz. bo ponoć mam zadatki na dobrą dziewczynę.

tylko za cholerę nie widać tego w dłuższej praktyce
kropka

kierunek północ

godzina 01:35

skończyłam pakowanie

(najbardziej niewdzięczna czynność...!)

o 07:37 pociąg, kierunek północ

a tam

aikido; trzy dni treningów, trzy dni z przyjaciółmi

morze, rozmowy, 'smacznego' przy obiedzie

spróbuję uciec nie tylko ciałem, ale i myślami ...

//

póki co koncert Łąki Łan na żywo

z ołpenera na którym znów mnie nie ma

rozgardiasz w pokoju, głowie i sercu ...