XII LSA

dwunasta letnia szkoła aikido dobiegła końca

co roku nachodzą mnie refleksje w których przeplata się moje prywatne życie z aikido

i myślę jak wiele się zmieniło odkąd trenuję tę sztukę walki

jak wiele zmieniły osoby, które poznałam na macie

ludzie których kilka lat temu nieśmiało podziwiałam

dziś są moimi przyjaciółmi

na dobre i na złe

czas i przestrzeń są niczym w odniesieniu do tak silnej więzi jaka jest między nami

potrafimy czekać lata

przejechać setki kilometrów

by spędzić ze sobą kilka godzin

żegnając się myślimy już o następnym spotkaniu

i wiemy że ono nastąpi

szczególnie dla mnie jest to niepojęte i piękne; gdy zaczynałam trenować aikido byłam bardzo bardzo nieletnim 'smarkiem' jak sama lubię to określać

byłam absolutnie zafascynowana

i dwa razy w tygodniu wiązałam biały pas

by po ciężkim treningu rozwiązać go z zadowoleniem

potem wiele się popsuło, przyszły momenty zwątpienia

dzień w którym zerwałam ścięgno

dzień w którym złożyłam hakamę i schowałam głęboko do szafy

dzień w którym poznałam termin ostatniego egzaminu

dzień w którym wyszłam z treningu ze łzami w oczach

rodzice

przerwa

która trwała nie tygodnie, a miesiące

gdybym była wtedy sama- dziś moje życie nie miałoby nic wspólnego z aikido

często mam wrażenie, że muszę jeszcze wiele udowodnić

są pewne powody, zachowania, usłyszane słowa, świadomość jak było i jak jest

chociaż wiem, że nigdy nie zmienię przeszłości

ale to przeszłość sprawia, że obecnie mam trudniej niż pozostali

mimo to wierzę, że przyszłość należy do mnie

to etap przejściowy, decydujący

ulgę przyności świadomość, że wybrałam swoją ścieżkę

 lata poszukiwań były okrutne; teraz wiem że po części blokowało mnie właśnie to psychiczne poszukiwanie i brak poczucia przynależności 

teraz mam własny bagaż doświadczeń, dość specyficzny; co mogę śmiało stwierdzić

lecz jeśli będę korzystać z niego w prawidłowy sposób

to za kilka lat zaśmieję się serdecznie z problemów które mam dzisiaj

póki co

wciąż mam lat 19

1 kyu

dwa obozy w jeden miesiąc

chyba pierwszy raz w życiu jestem z siebie zadowolona

nie z treningów, bo przecież niezmiernie jestem słabiakiem i sierotką

ale tam w środku, tam się poukładało

i ze spokojem wiążę hakamę

gotowa odpowiedzieć na pytanie

gotowa pytanie zadać

i mój senpai zdał egzamin na shodan

poprzeczka została postawiona wysoko

tego oczekiwałam

i z tego bardzo się cieszę

i jestem dumna

miało być krótko, ale nocne przemyślenia wzięły górę!

niech to więc będzie metaforyczny wstęp do fotorelacji którą utworzę w niedalekiej przyszłości