02:01

21-04-2014

01:51

skończyło się moje życie

hometown

wolałabym tego nie pisać

ale tak samo wolałabym żeby nie było tych świąt

jest mi po prostu bardzo bardzo przykro

że nie było dziś porannego śniadania

niezależnie od przekonań, religii czy humoru

śniadanie powinno być, śmianie się z ateistów-inżynierów

zapowiadanie że kolejne święta spędzimy z pizzą i colą

zawsze się udawało i zawsze było super

nie było nawet kinder niespodzianki (niedowierzanie i rozpacz)

-

wróciła moja przyjaciółka

dobrze że jesteś, marudo i przytulasie

tęskniłam

-

nie wiem co robić w tym mieście

00:52

(I get jealous because I`m afraid someone is going to make you happier than I do)

22:43

00:44

najpierw zauważyłam rysę

która pogłębiała się każdego dnia

zamieniła się w szczelinę

jeszcze trochę a będę mogła zajrzeć do środka

nie wiem czy jest sens i nie wiem na co czekam

ale każdy dzień zmienia mnie, zmienia moje myślenie

najbardziej owocne są samotne chwile

i takie cenię najbardziej

(patrząc wstecz to aż niemożliwe)

jestem ciekawa co jest w środku, kim ona jest

i czy będzie dobrym człowiekiem?

-

chciałabym umieć z tobą rozmawiać, przedstawiać swoje myśli z przekonaniem

dużą ilością kolorów i uśmiechu

to nie jest proste, oboje to wiemy

a ja nie umiem już kłamać

więc nigdy więcej nie powiem

"będzie dobrze"

ale wciąż mogę w to wierzyć

-

wreszcie udało mi się zrozumieć co się ze mną dzieje

połączyć w całość niepokojące sygnały z mojego ciała

kolejna rzecz dochodzi do mojej małej listy

która towarzyszyć mi będzie przez całe życie

i od niedawna- sprawiać ból

niefajnie jest być niegroźnym, chorym wariatem

piękne obrazy, słowa i muzyka

ps: znowu ścięłam włosy!

fuji

weekend pełen wrażeń

które planuję pozbierać w czytelne myśli 

i zostawić tutaj

(tak, ponudzę trochę o aikido)

powrót nie był łatwy

zbyt wiele znaków zapytania czekało dziś na mnie na końcu drogi

nic nie rozwiązało się pomyślnie, nic się nie udało
tylu miłych obcych ludzi, a we mnie smutek

i pomimo dzisiejszego treningu na 8:30, niewielu godzin snu

obolałego ciała (w którym pierwszy raz zawiodły nie kolana a łokcie! )

zrobiłam wieczorne wybieganie (jutro nie będę w stanie chodzić)

by pozbierać myśli

poukładać

nic z tego

...

-

dziękuję, siostrzyczki, że jesteście ze mną

i próbujecie rozmawiać, ba, próbujecie zrozumieć

czemu uciekam, czemu nie odbieram telefonów i jestem powodem waszego rozczarowania

bo chciałybyście to zmienić

a ja chciałabym wreszcie czuć

że nie jestem z tym sama?

(dosyć nietypowa zapowiedź przyszłego wpisu)

19:50 czwartek

what would jesus do?

muminek wraca pieszo do domu

i rozgląda się szeroko

słońce świeci, a gdzieś z tyłu głowy tli się jeszcze ten ogromny smutek

który sparaliżował mnie wczoraj

chcę iść do przodu!

jutro staż, znikam na trzy dni

boję się, ale...

oby wątpliwości się jutro rozwiały.

-

pół ogrodu przekopane

biała rezydencja staje się częścią mojego serca, nie tylko życia

-

jesteśmy tak blisko a tak daleko, to nic odkrywczego

zniknęła moja blokada, potrafię zrobić pierwszy krok

potrafię być sama, potrafię cieszyć się chwilą samotności

ale nie dziś

20:48

Walka o sprawne kolano wciąż z przeszkodami

ale czuję, że jest i będzie coraz lepiej

Wczorajsza dobra wiadomość, wielka radość

i z tej radości wybiegałam później wszystkie możliwe rekordy życiowe :) 

gdyby wszystko tak pomyślnie się układało

byłabym najszczęśliwszym człowiekiem na świecie

teraz pytanie merida, author, kellys czy też może...?

tęsknię tęsknię tęsknię

całe moje ciało jest zaprogramowane na jedną wielką tęsknotę

każdego dnia słucham muzyki jadąc tramwajem

a w mojej głowie tworzą się historie w których gram główną rolę

każda napotkana osoba (którym często przypinam znane mi twarze)

każdy krawężnik, ławka i drzewo 

wszystko ma już przypisaną sobie rolę

wymieszaną z tym co było

i z tym co będzie

-

noc projektów, chodząca bezsenność