14/11

Przeglądam wiadomości ze świata

i jestem po prostu załamana

z całym moim pacyfistycznym podejściem

nóż sam się otwiera w kieszeni

-

dużo się dzieje, odbija się to również na blogu

w najbliższym czasie planuję 3 kolejne podróże

za kilka dni odwiedzę znów Wrocław 

potem chwila skupienia, ostatnia sesja przed obroną pracy inżynierskiej

i kolejne podróże i plany

gdzieś w głębi serca wierzę, że ważne osoby z mojego otoczenia dostrzegają ogrom zmian we mnie

i że jest to dla nich małą inspiracją

skoro ja potrafię to każdy potrafi, to prawda

chcę być anonimowym prekursorem czegoś dobrego w naszym życiu

i jeśli nie zostanę super inżynierem

to zostanę trenerem personalnym

póki co chciałabym żeby zamieszanie wokół mnie się uspokoiło

tutaj nie ma odcieni szarości, wszystko jest zero jedynkowe

albo nie dzieje się nic, albo dzieje się wszystko

to miłe, że tyle osób chce coś znaczyć dla mnie

problem w tym, że mam już główną obsadę mojego życia

po ostatnim castingu nie przewiduję większych zmian

moje decyzje nie zawsze są trafne, ważne że są świadome

boję się 

ale wiem, że jak coś spieprzę

to my number one priority będzie ze mną

nigdy z ciebie nie zrezygnuję.

-

dzisiaj mijają dokładnie 2 tygodnie od mojego wypadku w Hiszpanii

wszystko wraca do normy, jedynie blade siniaki i gojące się zadrapania przypominają, że można zrobić sobie krzywdę wykonując naprawdę banalne czynności

zdążyłam już pozbierać myśli i wyciągnąć wnioski

i jestem z siebie bardzo dumna

przez te trzy godziny pełne niepewności i strachu

skupiłam się wyłącznie na zachowaniu spokoju i zapewnianiu komfortu ludziom, którzy byli ze mną

wszystko mogło się potoczyć zupełnie inaczej

to nie jest dobre miejsce, by opisywać szczegóły

ale myślę o tym każdego dnia

 przez kilka chwil nie było mnie tutaj, nie było mnie nigdzie

i jedyne co pamiętam to pastelowe kolory i błogość

-

nowy album Chvrches, cudo

kupione bilety na nasz pierwszy zagraniczny festiwal
połowa listopada a ja bez depresji 

to naprawdę się dzieje?