02:38

I can't stop feeling...................................................................................

02:18

udało się, przeżyłam ostatnie dwa tygodnie

i wszystko się udało

 pora nadrobić zaległości w spaniu i jedzeniu

(czy to znaczy, że powinnam zniknąć na kilka dni w lodówce przykryta kołderką? :) )

spędziłam weekend w Berlinie ze znajomymi

było przesuper i przeintensywnie

świat jest jednak malutki

i pozwala się spotkać znajomym ludziom w samym sercu obcego miasta

muszę koniecznie zrobić fotorelację z wyjazdu

bo nam niestraszny deszcz, wiatr i zimno

my, dzieci z dworca zoo :)

jest jeszcze kilka spraw do wyjaśnienia

relacji do naprawienia

wierzę, że będzie dobrze

niczego już nie oczekuję

chcę tylko dobra, ciepła i spokoju

05:11

kolejna nieprzespana noc

i jeden z najbardziej produktywnych tygodni

jestem z siebie dumna

taki mały muminek geniusz

za 11 godzin będziemy już na autostradzie

odwiedzę miasto, w którym ostatni raz tak naprawdę byłam jakieś 6 lat temu

na wymianie zagranicznej

kiedyś byłam zdolnym dzieckiem i wzorowym uczniem

teraz jestem dużym dzieckiem i wyjątkowym studentem

(z całym spektrum wad i zalet)

mam świadomość tych wszystkich otwartych rozdziałów

które wciąż się za mną ciągną

i przepraszam wszystkich, których zaniedbuję

naprawdę was przepraszam

najwidoczniej

najbardziej ranię tych, których kocham

dawniej cieszyłabym się z porównania do Róży z Małego Księcia

dziś wolałabym być lisem

21:22

są dni, gdy jestem przeładowana motywacją

mijam kolejnych przypadkowych ludzi świeżym, szybkim krokiem

uśmiecham się i nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć

wstaję z pierwszym budzikiem (tak, nawet to się zdarza)

mam wszystko pod kontrolą, wszystkich ludzi i wszystkie sytuacje

wypełniam swój plan dnia w 110%, znajdując chwilę na rozmyślenia dopiero pod prysznicem

w środku nocy, gdy wszyscy już dawno śpią

wtedy czuję się silna, zdeterminowana, zdaje się, że to normalne i mogłoby być tak zawsze

potem przychodzą dni

gdy najlepszą opcją by uciec od rzeczywistości jest spać albo pić

te dni nie są specjalnie czymś warunkowane

po prostu wraca do mnie smutek, który na stałe już we mnie zamieszkał, dawno temu

i potrzeba czasu by znów udało się go wygonić, choćby na chwilę

ostatnio pomogła mi w tym dobra książka, dobry koncert, dobra rozmowa

czyli elementy które pasują do mojego życia

a których zdecydowanie jest za mało

nauczyłam się już nie marudzić, nie mówić o problemach, została mi tylko ta wewnętrzna nostalgia

której nie potrafię w żaden sposób rozszczepić, przejrzeć

i to ona ma nade mną władzę

gdy dostałam się na studia nie mogłam się już doczekać

tych nowych ludzi, miejsc, wspomnień

a okazuje się, że ludzie wokół mnie zmieniają się w stopniu nieznacznym

i niekoniecznie jest to moje towarzystwo z wyboru

ogrom czasu pochłania uczelnia, która skutecznie zabiła we mnie kreatywność

nie mam czasu dla siebie, nie mam czasu dla bliskich

a gdy go mam są te złe dni

i chowam się w niewykrywalnej strefie bezpieczeństwa między kołdrą a materacem

nie pamiętam kiedy dokładnie ostatni raz byłam w domu, widziałam mojego kota

wiem, że następny raz nastąpi w wigilię

przygnębia mnie fakt, że moje obecne życie

przykleiło mi plakietkę "gość"

wszędzie

nawet we własnym domu

00:23

ciężko cokolwiek tu napisać

ciężko

01:40

16:36

jakoś tak dziś dotarło do mnie

że zaczęłam 3 rok w poznaniu

(mieście początków i końców)

oddałabym wiele by mieć znów osiemnaście lat 

cholerka

było dobrze, naprawdę

01:52

(uwielbiam te noce gdy kot kładzie łapę przez sen na moją dłoń)

00:07

dzisiaj w nocy mieliśmy nietypowego gościa

już po wojennej naradzie mogę zatem napisać

mam broń i nie zawaham się jej użyć

(i różowy szlafrok)

-

jutro tunel aerodynamiczny i koncert

czuję, że właśnie tego mi trzeba

-

miały być posty z wakacji

między projektami z wentylacji i technologii ścieków zajmuję się obróbką zdjęć

jeszcze trochę!

changes.

I'm finding it so hard
To communicate with you
I'm finding it so hard
To show myself to you
Cause these feelings
Won't go away
God give me the strengh
To get over this
So I won't keep my love in here

-

trochę przeraża mnie to, co usłyszałam wczoraj

o lekarzach, wizytach, lekach, terapiach

ale nie ma już odwrotu

uda się, musi

02:23

dobrze, że nie czekałam

dziękuję, że nie bolało tak bardzo

-

chciałabym tak bardzo, żeby

dostać impuls, który

łatwiej przyspieszyć, zapominając że

wierzę że mimo wszystko

-

00:24

jestem już za dużą dziewczynką na ucieczkę z domu

a szkoda, bo dokładnie takiego typu myśli kłębią się w mojej głowie

jak zniknąć

całkowicie

-

jutro moje dwudzieste pierwsze urodziny

nie życzę sobie nic, żeby się nie rozczarować

niczego nie oczekuję, na nikogo już nie czekam

myślę że zajmę strategiczne miejsce

w przestrzeni między materacem a kołdrą

i poczekam aż zegar wybije północ i ten niewygodny dla mnie i najzwyklejszy dla innych dzień

przejdzie do historii

-

gdzie zniknął ten optymizm, wiara w zwycięstwo, niezawodna pewność siebie?

jestem cieniem dawnej A.

tęsknię, cholera. za normalnością. 

to już dwa lata.

22:42

jest mi bardzo przykro.

i piszę to zdanie po raz trzeci dziś.

Daria, misiu, przyjedź już do mnie, mogę nawet spać na podłodze, od dziś jest cieplutko i niczego się nie boję tylko nie pamiętam jak to jest się uśmiechać no kurczę

00:54

nie rozumiem

tej ciszy, tego braku porozumienia

przecież znasz mnie najlepiej

mimo dzielącej odległości

wiesz, że jestem taka sama tak wtedy

ja się nie zmieniam

14:00

stoję właśnie w kolejce by odebrać peke

to idealny moment żeby wyrzucić z siebie całą frustrację dzisiejszego dnia

znowu okazuje się że dialog nie istnieje w przypadku trudnych tematów

i ludzie skupiają się wyłącznie na sobie

znowu oberwałam, znowu bardzo się zawiodłam

po raz kolejny powiem sobie- bądź egoistką

nie pozwól się więcej ranić i wykorzystywać

ale nie potrafię, całym sercem chcę robić coś dla ludzi

pora się zastanowić co dalej

każdy koniec jest początkiem czegoś nowego

więc widzę przyszłość optymistycznie

jedynie ból gdzieś w środku przypomina

że znowu dałam się oszukać

w ten sposób nie zyskuje się przyjaciół. 

- 

znowu poznań, po 3 tygodniach walki z płucami

kolejny rok studiów, straszne rzeczy od samego początku

pora pożegnać depresyjną atenę

planuje wygrać. wszystko.

00:09

nigdy nie róbcie drzemki na zasilaczu od laptopa

przed chwilą zeszła mi skóra

boli wciul i czeka mnie żywot muminka bez koszulki (śmiech)

04:37

chopin. niezawodny. miałam być pianistką.

need some music, please

potrzebuję dużo dobrej, nowej muzyki, ktoś, coś? najlepiej pasującej do kubka z herbatą (muminek choruszek pozdrawia)

bo zamiast śmigać na macie

walczę z projektem

 wczoraj dostałam mój pierwszy inhalator

na pocieszenie- różowy

nie mogę się tutaj odnaleźć, w moim rodzinny mieście kończy się jeszcze lato i przyroda jest jakieś 2 tygodnie do tyłu z tym co zastałam wczoraj w poznaniu

smutne to, tak jak smutna jest jesień. 

dobrze, że jest ze mną mój mały programista (i zapas yankee candle!)

turn back time.

kilka wspomnień. 

harvey jest już ze mną (cały i zdrowy), więc niebawem pokażę kilka zdjęć z aparatów, mam nadzieję że warto było dźwigać grubego zenita ze sobą (i być później właścicielką pięknych siniaków przez 3 tygodnie)

wszystkie zdjęcia zrobione moim telefonem-choruszkiem, który obecnie przebywa w klinice w warszawie (tęsknię) 

ps: to już nie te czasy, gdy istniały sznurowadła i headless

a dzienne statystyki wskazywały spore, trzycyfrowe liczby

na szczęście nie taki jest cel tego miejsca i to co najważniejsze to fakt, że

 pisanie bloga wciąż sprawia mi przyjemność

i żeby nie było- zaglądam tu codziennie

tylko problemy w mojej główce nieco przeszkadzają w tworzeniu

anyway, można mnie na bieżąco złapać na instagramie (agatatena), tumblrze (agatatena.tumblr.com) i jakby ktoś chciał wysłać zdjęcie małego kotka lub jedzenia to mój snapchat stoi otworem! (athenaie)

ps2: wszystkiego naj naj naj, senpai! żebyś nie musiał się za mnie wstydzić na macie *wink wink*

13.09

13 września

tu już nie chodzi o zmianę swojego życia

tylko o jego ratunek

problem w tym, że powinnam wszystkich chronić przed sobą

przed moim uśmiechem, przywiązaniem i czułością

bo im więcej dam z siebie tym bardziej efektowny będzie koniec

bardziej bolesny, skomplikowany i wżerający się bólem w serducho na długo

bardzo mi przykro, ale prędzej czy później traktuję tak wszystkich bez wyjątku

pewne wydarzenia w moim życiu uczyniły mnie potworem 

z którym walczę, ale którym będę już zawsze

próba akceptacji jest dowodem największej miłości

(póki co zmieniam leki po raz trzeci i walczę...)

ps: adup, trzymam za ciebie kciuki jutro, daj czadu!

00:46

another day where music showed me that it is my most trusted companion forever. It brings people together unexpectedly and creates magic moments even in the dirtiest crowded streets. I am utterly in love. thanks broh, ilu so much.

5.13

były tutaj słowa, które pewnie by cię zraniły. jak widzisz, wciąż mi zależy.

03:56

(umiera mój telefon, laptop i ja też tak troszkę

ważne że z kotem wszystko ok)

"bo liczy się to jak podaje noga!
bo jak noga źle podaje.."
(miliony serduszek)
tak bardzo chcę na rower



póki co udaję że znam się na wszystkim, obecnie jestem informatykiem
w trzy dni nauczyłam się więcej niż przez całe życie
ale tak to jest gdy personifikujesz swoje narzędzie pracy, nadajesz mu imię, przywiązujesz się
to tak samo jak z ludźmi, ale łatwiej.

właśnie. łatwiej.


ps: harvey trzymaj się
 ps: volus ma śliczny tyłeczek
ps: jest 4:19 i nie śpię
ps: za 5 godzin czeka mnie kolejna sesja bycia informatykiem i kawcia z ekspresu
ps: tak, będę ci nadal mieszać w głowie i telepatycznie zmuszać do różnych czynności bo jesteś jedną z najważniejszych osób w moim życiu
ps: znowu katuję się ćwiczeniami
ps: znowu uszkodziłam ścięgno
ps: kupiłyśmy z mamą bransoletki przyjaźni
ps: najbliższe otoczenie to najbezpieczniejsze otoczenie
ps: rozmowy do 4 nad ranem i spanie w jednym łóżku jak z czasów dzieciństwa
ps: tak bardzo chcę wrócić na nadmorskie klify
ps: dwa różowe staniki sportowe, moje małe miłości
ps: jak najmniej czasu na myślenie
ps: rodzice są największym wsparciem, nawet jeśli nie rozumieją że umiera twój komputer-przyjaciel
ps: kot-przyjaciel rozumie
ps: hej, nie chcesz zrobić ze mną ciasta marchewkowego?





 

bike time

pora spakować ciepłe ubrania, wygodne buty, dużo energii i ostatecznie umieścić rowery na bagażniku  

w drogę!

my drugs

muzycznie kwitnę. i więdnę.

you already gave up though

im not good enough and i make too many mistakes and im sorry but this is all i have to offer im trying my hardest and it kills me that isnt what you need anymore why cant we just be in love why are things so complicated im sorry im sorry im sorry

SLA 2014

kolejna szkoła letnia aikido dobiegła końca

to już siedem lat

znajomości, treningów, doskonalenia swoich umiejętności co roku w tym samym miejscu

(7 lat temu miałam lat 13

z perspektywy czasu mogę jedynie pogratulować sobie odpowiednich wyborów w tak młodym wieku

kurczę, ile by mnie ominęło gdyby nie decyzja że chcę trenować tę sztukę walki

ilu ludzi nie pojawiłoby się nigdy w moim życiu

reakcja łańcuchowa)

zegar zaczął już odliczać czas do przyszłorocznych hektolitrów potu przelanego na macie

mimo drobnych obaw że może mnie tam zabraknąć

czekam 

po raz pierwszy cierpliwie, bez pośpiechu.

już wiem, że nie mogę mieć wszystkiego i wszystkich. pora się wycofać.

13:30

mnóstwo słów i myśli

brak czasu by to spisać

mimo tych setek kilometrów czuję cię tak wyraźnie i blisko

oddzielam się od reszty i spędzam czas sama

bo wiem że ciągle jesteś przy mnie

przeprowadziliśmy się dalej na południe

z okien mojego pokoju widzę skaliste, niemal pionowe ściany gór, z kolei na balkonie mogę podziwiać doskonały turkus morza 

i ja pomiędzy

tak bardzo rozdarta

z jedenastu osób z którymi tu jestem

3 mają depresję

croatia

przemyśleć

zrozumieć

naprawić

brakuje mi ciebie tutaj bardzo

bądź grzeczny

południe

kierunek południe

wrócę lepsza

nic nigdy

tak bardzo wyprana z uczuć 

że nie mam ochoty pisać

3 dni

moja sytuacja ze studiami wygląda tak że

stoję po pas w kupie

i dodatkowo robię przysiady

...

źle

ponoć moja książka "słabym być" poziomem autoironii dorównuje słowom Żulczyka

najlepszy komplement ever

-

nie mam sił by przetrwać najbliższe tygodnie

24 dni

a przecież mam świadomość, że najgorsze zacznie się dopiero wtedy

gdy 3 lipca obudzę się sama, w swoim łóżku

(...)

potrzebuję Cię żebyś mnie mocno przytulał i pilnował

żebym się uczyła, uśmiechała i jadła

czuję że sama nie dam rady

bo skoro jesteś połową mnie

to jakim cudem mam sobie poradzić mając jedynie połowę siebie?

01:01

W ciągu 72 godzin spałam zaledwie dwie

nawet gdybym spała połowę tego czasu

nie byłabym pewna 

czy to jawa czy sen

-

przetrwać do 2 lipca, spakować się i zniknąć

edit: 18 godzin bez przerwy nad jedną tabelą projektu, pobiłam swój dotychczasowy rekord :))

say something

jak nigdy czuję że zasługuję na wieczne potępienie i samotność

a moje serce wyrywa się do kochania

pozaklejam wszystkie dziury dużymi plasterkami

mam nadzieję, że ból kiedyś minie

miałeś rację- jeszcze nie osiągnęłam dna

źle jak nigdy.

03:59

czwarta nad ranem

pora dnia gdy mój umysł przekracza wszelkie granice kreatywności

przez którą chwilę czuję że to wszystko ma sens

po czym ta chwila mija

za oknem powoli wyłania się z mroku nowy dzień

jestem dzieckiem wschodu słońca, nie zachodu

dzieci takie jak ja

są bardzo samotne.

cisza

myślę o tych wszystkich rzeczach, które robię sama

a powinnam robić je z tobą

i ciężko wzdycham

ciężko znaleźć coś co mnie obecnie uszczęśliwi

wróć do mnie, błagam

02:01

21-04-2014

01:51

skończyło się moje życie

hometown

wolałabym tego nie pisać

ale tak samo wolałabym żeby nie było tych świąt

jest mi po prostu bardzo bardzo przykro

że nie było dziś porannego śniadania

niezależnie od przekonań, religii czy humoru

śniadanie powinno być, śmianie się z ateistów-inżynierów

zapowiadanie że kolejne święta spędzimy z pizzą i colą

zawsze się udawało i zawsze było super

nie było nawet kinder niespodzianki (niedowierzanie i rozpacz)

-

wróciła moja przyjaciółka

dobrze że jesteś, marudo i przytulasie

tęskniłam

-

nie wiem co robić w tym mieście

00:52

(I get jealous because I`m afraid someone is going to make you happier than I do)

22:43

00:44

najpierw zauważyłam rysę

która pogłębiała się każdego dnia

zamieniła się w szczelinę

jeszcze trochę a będę mogła zajrzeć do środka

nie wiem czy jest sens i nie wiem na co czekam

ale każdy dzień zmienia mnie, zmienia moje myślenie

najbardziej owocne są samotne chwile

i takie cenię najbardziej

(patrząc wstecz to aż niemożliwe)

jestem ciekawa co jest w środku, kim ona jest

i czy będzie dobrym człowiekiem?

-

chciałabym umieć z tobą rozmawiać, przedstawiać swoje myśli z przekonaniem

dużą ilością kolorów i uśmiechu

to nie jest proste, oboje to wiemy

a ja nie umiem już kłamać

więc nigdy więcej nie powiem

"będzie dobrze"

ale wciąż mogę w to wierzyć

-

wreszcie udało mi się zrozumieć co się ze mną dzieje

połączyć w całość niepokojące sygnały z mojego ciała

kolejna rzecz dochodzi do mojej małej listy

która towarzyszyć mi będzie przez całe życie

i od niedawna- sprawiać ból

niefajnie jest być niegroźnym, chorym wariatem

piękne obrazy, słowa i muzyka

ps: znowu ścięłam włosy!

fuji

weekend pełen wrażeń

które planuję pozbierać w czytelne myśli 

i zostawić tutaj

(tak, ponudzę trochę o aikido)

powrót nie był łatwy

zbyt wiele znaków zapytania czekało dziś na mnie na końcu drogi

nic nie rozwiązało się pomyślnie, nic się nie udało
tylu miłych obcych ludzi, a we mnie smutek

i pomimo dzisiejszego treningu na 8:30, niewielu godzin snu

obolałego ciała (w którym pierwszy raz zawiodły nie kolana a łokcie! )

zrobiłam wieczorne wybieganie (jutro nie będę w stanie chodzić)

by pozbierać myśli

poukładać

nic z tego

...

-

dziękuję, siostrzyczki, że jesteście ze mną

i próbujecie rozmawiać, ba, próbujecie zrozumieć

czemu uciekam, czemu nie odbieram telefonów i jestem powodem waszego rozczarowania

bo chciałybyście to zmienić

a ja chciałabym wreszcie czuć

że nie jestem z tym sama?

(dosyć nietypowa zapowiedź przyszłego wpisu)

19:50 czwartek

what would jesus do?

muminek wraca pieszo do domu

i rozgląda się szeroko

słońce świeci, a gdzieś z tyłu głowy tli się jeszcze ten ogromny smutek

który sparaliżował mnie wczoraj

chcę iść do przodu!

jutro staż, znikam na trzy dni

boję się, ale...

oby wątpliwości się jutro rozwiały.

-

pół ogrodu przekopane

biała rezydencja staje się częścią mojego serca, nie tylko życia

-

jesteśmy tak blisko a tak daleko, to nic odkrywczego

zniknęła moja blokada, potrafię zrobić pierwszy krok

potrafię być sama, potrafię cieszyć się chwilą samotności

ale nie dziś

20:48

Walka o sprawne kolano wciąż z przeszkodami

ale czuję, że jest i będzie coraz lepiej

Wczorajsza dobra wiadomość, wielka radość

i z tej radości wybiegałam później wszystkie możliwe rekordy życiowe :) 

gdyby wszystko tak pomyślnie się układało

byłabym najszczęśliwszym człowiekiem na świecie

teraz pytanie merida, author, kellys czy też może...?

tęsknię tęsknię tęsknię

całe moje ciało jest zaprogramowane na jedną wielką tęsknotę

każdego dnia słucham muzyki jadąc tramwajem

a w mojej głowie tworzą się historie w których gram główną rolę

każda napotkana osoba (którym często przypinam znane mi twarze)

każdy krawężnik, ławka i drzewo 

wszystko ma już przypisaną sobie rolę

wymieszaną z tym co było

i z tym co będzie

-

noc projektów, chodząca bezsenność

1:17

tęsknię, choć wiem nie powinienem

zostałem sam jak stoję...

-

dziwny moment by robić tego typu podsumowania

i tak naprawdę nie wiem co napisać

doklejam uśmiech i każdego dnia udaję superbohatera

próbując zbawić świat

a tak niewiele ode mnie zależy

-

nie wiem co tutaj robię

i nie chcę tu być

-

hej, przyjaciele, gdzie jesteście?

1:29

schudłam. planuję dalej chudnąć. to tyle.

1:22

od jutra realizuję swój podstawowy cel 

zaplanowany jeszcze przed studiami

ojejku, będzie tak dobrze!

but how we move from A to B?

pierwsza czterdzieści siedem

poszukiwania roweru idealnego

kolejna wspólna pasja

wakacyjny wyjazd 

spanie na dziko w namiotach

rozpalanie ogniska

i codziennie pokonywane kolejne kilometry

moje kolano jest śliwką i pokazuje mi środkowy palec gdy błagalnie pytam o aikido

w piątek bokka

chwila oddechu

potrzebuję tego

zastanawiam się, czy to nie dziwne

że planujemy już powoli jak będzie wyglądało nasze pierwsze mieszkanie

i pierwszy samochód

pierwszy nasz kot

a nie mój ukradziony z twojego podwórka

lubię te rozmowy, pozwalają mi wierzyć

paryż? co o tym myślisz?

ps: tutaj były słowa które skasowałam

nie chcę wracać do przeszłości

piątek, noc

hej,

nikt nie odbierze nam wspomnień

-

dzień od wschodu do zachodu słońca

udane szkolenie pod poznaniem

po którym poszliśmy na plażę nad jezioro kierskie

i ktoś powiedział "przecież nigdzie się nam nie śpieszy, prawda?"

ukradłam dziś rower mojej współlokatorki 

i zwiedziłam cały poznań

spotkałam kilka znajomych twarzy

przesłuchałam kilkadziesiąt utworów

i myślałam

wspominałam

analizowałam

bardzo mi smutno

nikt nie wie jak to wszystko naprawić

a tak bardzo chciałabym być tą osobą

która połączy wszystkie rozsypane elementy

i sklei je w całość

minął rok i jestem silniejsza

już się nie boję

zostały jedynie bezsenne noce,

 koszmary i 

ja

największy z nich

( wciąż jestem tą samą osobą. uwierz. )