1:17

tęsknię, choć wiem nie powinienem

zostałem sam jak stoję...

-

dziwny moment by robić tego typu podsumowania

i tak naprawdę nie wiem co napisać

doklejam uśmiech i każdego dnia udaję superbohatera

próbując zbawić świat

a tak niewiele ode mnie zależy

-

nie wiem co tutaj robię

i nie chcę tu być

-

hej, przyjaciele, gdzie jesteście?

1:29

schudłam. planuję dalej chudnąć. to tyle.

1:22

od jutra realizuję swój podstawowy cel 

zaplanowany jeszcze przed studiami

ojejku, będzie tak dobrze!

but how we move from A to B?

pierwsza czterdzieści siedem

poszukiwania roweru idealnego

kolejna wspólna pasja

wakacyjny wyjazd 

spanie na dziko w namiotach

rozpalanie ogniska

i codziennie pokonywane kolejne kilometry

moje kolano jest śliwką i pokazuje mi środkowy palec gdy błagalnie pytam o aikido

w piątek bokka

chwila oddechu

potrzebuję tego

zastanawiam się, czy to nie dziwne

że planujemy już powoli jak będzie wyglądało nasze pierwsze mieszkanie

i pierwszy samochód

pierwszy nasz kot

a nie mój ukradziony z twojego podwórka

lubię te rozmowy, pozwalają mi wierzyć

paryż? co o tym myślisz?

ps: tutaj były słowa które skasowałam

nie chcę wracać do przeszłości

piątek, noc

hej,

nikt nie odbierze nam wspomnień

-

dzień od wschodu do zachodu słońca

udane szkolenie pod poznaniem

po którym poszliśmy na plażę nad jezioro kierskie

i ktoś powiedział "przecież nigdzie się nam nie śpieszy, prawda?"

ukradłam dziś rower mojej współlokatorki 

i zwiedziłam cały poznań

spotkałam kilka znajomych twarzy

przesłuchałam kilkadziesiąt utworów

i myślałam

wspominałam

analizowałam

bardzo mi smutno

nikt nie wie jak to wszystko naprawić

a tak bardzo chciałabym być tą osobą

która połączy wszystkie rozsypane elementy

i sklei je w całość

minął rok i jestem silniejsza

już się nie boję

zostały jedynie bezsenne noce,

 koszmary i 

ja

największy z nich

( wciąż jestem tą samą osobą. uwierz. )

środa

rozmowa z mamą 

i mój załamujący się głos

myślałam że widzę wszystko

a wciąż nie dostrzegam najprostszych relacji

spakowana torba na trening

przygotowane ubrania na bieganie

życiowy paraliż

nie wiem jak normalni ludzie to robią

że potrafią nie myśleć

codzienny stalking

codziennie uczucie niepokoju

żyjąc w takim stresie

stracę moje złote włosy

i uśmiech

nie mam nikogo z kim mogłabym o tym porozmawiać

robimy sobie krzywdę, kochanie

do zobaczenia jutro

środa, noc

grzechy z których nie rozgrzeszy mnie żaden bóg