24

ważny dzień dziś

litery nieposłusznie uciekają przed 

moją wizją wypełnienia nimi pustych przestrzeni

myśli kłębią się w mojej głowie niczym cummulus congestus

 niepokojące i piękne historie 

a w nich my

i wszystkie te wizje

staną się kiedyś częścią naszej rzeczywistości, wiem o tym

będziemy mieszkali w norwegii, cudownie

7 dni

siedzę nad walizką

z której wystaje sterta rzeczy

a przecież nie jestem nawet w połowie spakowania

i już myślę o czym zapomnę (mimo napisania trzech list 'rzeczy do zabrania')

ale (!)

już jutro tylko ja i moje ukochane morze

uspokoi cały ten chaos we mnie na chwilę

usiądziemy sobie gdzieś z daleka od ludzi

otworzymy butelkę wina

znów zbiegną się wszystkie dzikie zwierzęta

zamiast się bać będę robiła im zdjęcia

mam tylko nadzieję, że w tym roku

nie będziemy tak bardzo łamać prawa dla sztuki w parku narodowym

bo ledwo stać mnie na papierosy

a co dopiero srogie mandaty

potrzebuję tego katharsis jak nigdy do tej pory

w ciągu tego roku zniszczyłam kilka ważnych rzeczy 

i napsułam równie wiele

na uczelni w związku we własnej głowie

chcę to teraz poukładać

i wiem, że z pomocą Rycerza jest to możliwe

nie jesteśmy oryginalni

jedziemy nad zwykłe, polskie morze

ale nie będziemy wraz z panem kowalskim smażyć się na plaży

znaczy się Michał może próbować, ale ja i mój filtr SPF50 podziękujemy

zamiast tego

długie rowerowe wycieczki, długie piesze spacery

i może nawet pójdę pobiegać (pod warunkiem że mojej pięcie nie przeszkadza spory ubytek skóry który sobie dziś sprezentowałam nieumiejętnie korzystając ze sklepowego wózka)
klymek odwieczny słabiak i kaleka
planuje podbić  świat

będzie super!

summertime

za miesiąc minie rok odkąd się wyprowadziłam

zmieniłam otoczenie, szkołę, adres, klub sportowy i podejście do życia

myślałam, że schudnę

ale (niestety) nic takiego się nie wydarzyło!

poznałam wielu wyjątkowych ludzi

i miałam ogromne szczęście, że większość z nich studiuje ze mną i żadne straty ciśnienia nie są nam straszne

odległość z dziesiątek kilometrów zminimalizowałam do 15-20 minut tramwajem

żałuję, że zmarnowałam mnóstwo wolnego czasu

i obiecuję sobie poprawę.

muszę poważnie zastanowić się dlaczego siła grawitacji w pobliżu mojego łóżka rośnie

i czemu mój mózg jest najbardziej produktywny w nocy

czemu łatwiej jest nie robić obiadu niż obiad zrobić

i inne tego typu przyziemne, studenckie problemy

najbardziej cieszy w poznaniu

odległość na piątkowską

ogród i taras

najlepszy klub aikido na świecie

codzienne bieganie 150 mterów na przystanek tramwajowy

imprezy z cyklu 'ostatni gwizdek' które organizujemy cały rok

herbata i rozmowy wieczorem

cała 7 moich współlokatorów

pociągi które widać zimą i słychać latem

noce spędzone poza domem

balkon na piątkowskiej, śnił mi się dziś

mcflurry w odległości dwóch przystanków w obie strony

 (chociaż to chyba bardziej cieszy Manię)

i uwielbiam obserwować ludzi w tramwaju, patrzeć im w oczy i czekać na reakcję

i kamienice na Jeżycach

co smuci w poznaniu

brak Koto

ataki paniki

brak super lumpeksów

zła gospodarka czasem

mało zwierząt

a Lucyfer sąsiadów od dawna nie przychodzi, tylko wypina na nas swój złamany ogon (ekhem)

mało przestrzeni

brak inspiracji

rozładowany ipod w tramwaju

i nie lubię tego uczucia, idąc tłumem

że jestem taka sama jak inni, bezbarwna 

i staram się przełamywać uśmiechem wszystkie przygnębiające myśli

zawsze

piszę o tym, bo trafiłam dziś na zdjęcia z pierwszych dni mojego pobytu w Poznaniu

 próby oswojenia przestrzeni

ogród sąsiadów i nasze dzikie winogrono plus równie dzikie drzewa z lasu

poranne zorze

ciasto marchewkowe

ps: pakujemy się dziś i robimy zakupy

wraz z M. przygotowaliśmy się na naszą jedyną ale za to najlepszą wyprawę wakacyjną

obiecaliśmy sobie żadnego spania do 12

zdrowe odżywianie

i dużo, dużo ruchu

i ja obiecałam że będę chodziła codziennie rano po świeże bułki

(ale planuję tę obietnicę nieco naciągnąć)

ps2: moja koszulka rowerowa jest przesuper

szósty sierpnia

przez przypadek od dwóch dni podawałam kotu leki na depresję.

robię się niegrzeczna

przyłapałam się na tym że tęsknię za poznaniem i białą rezydencją

dawno nie jechałam tramwajem numer pięć

papierosy o północy na piątkowskiej

i stłumiony hałas N21

ale teraźniejszość też jest fajna

kompletujemy nasze wyposażenie sportowe na najbliższy wyjazd

nie mogę się doczekać już jak opanujemy wszystkie zaplanowane trasy

mój chłopak wygląda przesuper w koszulce rowerowej

mam nadzieję że jak już przyjdzie moja

to będę wyglądała równie dobrze.

wzajemnie wkręciliśmy się w sport

to świetna motywacja

porównujemy się na endomondo i planujemy co zrobić by się wzajemnie prześcignąć

i mam całe obszczypane udo

bo Michał chciał koniecznie złapać za moje biegowe tregginsy

co ze względu na materiał graniczy niemal z cudem

boję się wrócić do poznania
nie jestem gotowa by sprostać zadaniom, które postawiłam sama przed sobą

towarzyszy mi zawsze w słuchawkach

XII LSA

dwunasta letnia szkoła aikido dobiegła końca

co roku nachodzą mnie refleksje w których przeplata się moje prywatne życie z aikido

i myślę jak wiele się zmieniło odkąd trenuję tę sztukę walki

jak wiele zmieniły osoby, które poznałam na macie

ludzie których kilka lat temu nieśmiało podziwiałam

dziś są moimi przyjaciółmi

na dobre i na złe

czas i przestrzeń są niczym w odniesieniu do tak silnej więzi jaka jest między nami

potrafimy czekać lata

przejechać setki kilometrów

by spędzić ze sobą kilka godzin

żegnając się myślimy już o następnym spotkaniu

i wiemy że ono nastąpi

szczególnie dla mnie jest to niepojęte i piękne; gdy zaczynałam trenować aikido byłam bardzo bardzo nieletnim 'smarkiem' jak sama lubię to określać

byłam absolutnie zafascynowana

i dwa razy w tygodniu wiązałam biały pas

by po ciężkim treningu rozwiązać go z zadowoleniem

potem wiele się popsuło, przyszły momenty zwątpienia

dzień w którym zerwałam ścięgno

dzień w którym złożyłam hakamę i schowałam głęboko do szafy

dzień w którym poznałam termin ostatniego egzaminu

dzień w którym wyszłam z treningu ze łzami w oczach

rodzice

przerwa

która trwała nie tygodnie, a miesiące

gdybym była wtedy sama- dziś moje życie nie miałoby nic wspólnego z aikido

często mam wrażenie, że muszę jeszcze wiele udowodnić

są pewne powody, zachowania, usłyszane słowa, świadomość jak było i jak jest

chociaż wiem, że nigdy nie zmienię przeszłości

ale to przeszłość sprawia, że obecnie mam trudniej niż pozostali

mimo to wierzę, że przyszłość należy do mnie

to etap przejściowy, decydujący

ulgę przyności świadomość, że wybrałam swoją ścieżkę

 lata poszukiwań były okrutne; teraz wiem że po części blokowało mnie właśnie to psychiczne poszukiwanie i brak poczucia przynależności 

teraz mam własny bagaż doświadczeń, dość specyficzny; co mogę śmiało stwierdzić

lecz jeśli będę korzystać z niego w prawidłowy sposób

to za kilka lat zaśmieję się serdecznie z problemów które mam dzisiaj

póki co

wciąż mam lat 19

1 kyu

dwa obozy w jeden miesiąc

chyba pierwszy raz w życiu jestem z siebie zadowolona

nie z treningów, bo przecież niezmiernie jestem słabiakiem i sierotką

ale tam w środku, tam się poukładało

i ze spokojem wiążę hakamę

gotowa odpowiedzieć na pytanie

gotowa pytanie zadać

i mój senpai zdał egzamin na shodan

poprzeczka została postawiona wysoko

tego oczekiwałam

i z tego bardzo się cieszę

i jestem dumna

miało być krótko, ale nocne przemyślenia wzięły górę!

niech to więc będzie metaforyczny wstęp do fotorelacji którą utworzę w niedalekiej przyszłości